Dünya yüzünde ne kadar can varsa hepsi ayrı bir dünya, ayrı bir hayat. Hepsi ayrı yürek. Hikâyeleri başka olsa da yaratılmış her can kıymetli. Eksiksiz, noksansız iz bırakmakta bu âleme. 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’nde cümle kurmak için bilgisayarımın başında oturduğumda ilk dökülen cümleler bunlar oldu. Şöyle bir düşündüm.  Ne çok engelli insanımız var etrafta. Yürüyemeyen, eli kolu tutmayan, duymayan, görmeyen, konuşamayan… Daha geçen gün tren seyahatimde beklerken gördüm mesela beyaz bastonlu dostlarımızı. Üstleri başları düzgün, her şeyleri tam, gözleri görmüyor. Ellerinde bastonları olmasa belki anlayamayacağım ilk anda. Nasıl neşeliler… Güvenle seyahat ederken ‘’biz de varız, görmesek de yaşamı soluyoruz’ diyorlar içtenlikle. Sonra trende tekerlekli sandalyede bir genç adam. Belli ki yürüme engeli var.  Bizler koltuklarda seyahat ederken o, kendine özel sandalyesinde yol alıyor trende. Etrafını pür dikkat incelemekte. Yanındakilerle sohbette. Onlar hayatımızın içinde her yerde. Genci, yaşlısı, çocuğu, kadını, erkeğiyle. Kimi doğuştan, kimi sonradan. Bir de evlerinden çıkamayan, gün yüzü göremeyenler var tabii. Görmesek de duymasak da sayıları azımsanamayacak kadar çok. Hiç bir şeyin garantisinin olmadığı yaşamda her birey bir engelli adayı aslında. Bunun bilincinde olarak, engelli bireyleri kucaklamak lazım. Meraklı bakışlar ve sorulardan ziyade, hayatın normalinde onlarla görüşmek. Ötekileştirmeden kucaklamak. Destek duyarlarsa kırmadan, incitmeden el uzatmak belki. Bunu çocuklarımıza da öğretmek. Asıl “engel”in, “engelli”nin kalpleri sevgiden mühürlü insanlar olduğunu bilmek. Her canın sınavının başka olduğunu kanıksamak. Farkında olup farkettirmeden yanlarında olabilmek. Dilek Tuna Memişoğlu