Mabetleri seviyorum. Gittiğim yerlerdeki camileri görmeye, oralarda dua etmeye, kendimle kalmaya çalışıyorum. Diğer dinlerin ibadet yerleri de ilgimi çekiyor. İstanbul İstiklal Caddesi’nde (Saint) Sent Antuan Bazilikası’nın önünden geçerken bir ses beni çağırıyor sanki. Kapısından giriyorum. Bir anda farklı bir dünyada buluyorum kendimi. İstiklal, her zamanki gibi yoğun. İnsan seli akıyor adeta. Burası nispeten bir nefes alma yeri gibi. Yerli yabancı turistler var avluda. Fotoğraf çekiyorlar, çekiniyorlar. Görkemli bir yapı Sent Antuan. Heykeller ve vitraylar ilgi çekiyor. 1725 yılında inşa edilmiş. Bugünkü yapı 1912 yılında tamamlanmış.  Burası İstanbul’un hâlâ aktif olan en büyük kilisesi. Oldukça geniş bir alana kurulmuş. İçeri girdiğimde sessiz bir ibadet olduğunu görüyorum. Hafiften bir dini müzik çalıyor. Sıralarda oturanlar duada. Oldukça da kalabalık. İçeride video çekmek ve gürültü yapmak yasak. Ama gürültü fazla. Çünkü çok fazla meraklı yabancı ve yerli turist var.  Telefonla konuşanlar.  Şakalaşanlar, oraya buraya koşturan çocuklar… Görevli arada kibarca uyarıyor, “Lütfen sessiz olalım.” Diye. Sakin bir köşede dua ederken insanları ve bu görkemli yapıyı inceliyorum. Mum yakıp dilek ve temenniler sıralıyorum içimden.   Huzur ve karmaşa iç içe burada. Madde ve mânâ. İnsan ve dünya… Aslında her inancın mabedine saygı duyup sessiz olmak doğru olan. Ama çoğu yerde bunu göremiyoruz. Camilerde de mesela sohbet edenler, gürültü yapan çocuklara sıklıkla rastlıyoruz. Oysa ibadet yerlerinde sakinlik ve dinginlik iyi geliyor insana. Maddeden uzaklaşıp mânada kalmak istediğimiz, huzur aradığımız mekânlar çünkü. Dua niyetine yakılan mumların alevini seyrederken huzur diliyorum içtenlikle. Barış ve sevgi bolca. Kaybolan insanlık ve hoşgörünün filizlenmesi dünya yüzünde. Ve amin diyorum tüm kalbimle. İyi dileklerin hepsine birden amin… Dilek Tuna Memişoğlu