Kulağını kapatan o olmamalıydı.
Görmemek, duymamak, hissetmemek için gözlerimizi kısıyoruz, kulaklarımızı biz kapatıyoruz.
O ise yalnızca dinliyordu; hayatın acısını, dünyanın sessizliğini, çocuğunun kalbinde atan narin nefesini.
Biz izliyoruz, sadece uzaktan bakıyoruz ve üzülüyoruz. O ânın içinde bir damla gözyaşıyla, bir ömürlük insanlık saklı duruyor.
Onun bakışında sabır, yorgunluk ve derin bir sessizlik var. Biz ise o sessizliği bile duyamıyoruz artık.
Sudan açlıktan ölüyor.
Sudan katlediliyor.
Kadınlar, çocuklar ağlıyor.
Masumlar acı içinde.
Elimiz yetişmiyor.
Dokunamıyoruz, kurtaramıyoruz.
Gözyaşlarını silmek istesek de silemiyoruz.
Zulme engel olamıyoruz belki.
Ama duyurmak elimizde.
Yazmak, anlatmak, göstermek.
Dünyada bu zulüm bitene dek…
Dilek Tuna Memişoğlu