Günlerce tek kelime yazmadı kalemim.
Günlerce kendimle, hayat telaşemle kaldı ruhum.
“Yaz” diyen sesimi susturdum.
Madde ile mânâ arasında arafta kaldı kelimelerim.
Oysa yazmak şifaydı bana.
Yazınca kalbim tüy hafifliğinde bir ritmle atıyordu.
Ve ruhumun aynasıydı anlattıklarım.
Sanki taptaze bir nefese doğmak gibi.
Sanki yaraların yangısının serin bir merhemle soğuması misali.
Ve biliyorum ki insan acılarını paylaştıkça ferahlıyor şu dünyada.
Ve hiçbir üzüntü kalmıyor uzun süre.
Misafir bize hepsi.
Sınav.
Ders.
Sabretttikçe dağlar misali ödül…
Ve “devam” dedim kendime.
Kaldığın tüm temiz sayfalardan devam Dilek…
Her şeye rağmen gülümse ve yürü ömründe…