Hayaller ve umutlar… Bu iki kelime sandığımız kadar basit değil.Çoğu zaman hayatı daha katlanır hale getiriyorlar. Hayaller yenilmesi güzel tatlılardır, bilene tabi. En tatsız şeyi bile lezzetli yapar. Mesela bir yakınızla,arkadaşınızla hatta benim yaptığım gibi kuzeninizle evde otururken yere yatıp; tavanı yıldızlı bir gökyüzü, halıyı yemyeşil çimen olarak hayal etmenin tadına doyulmaz. Gerçek olması ya da gerçek olmaması fark etmez, hayal işini yapar; zihin ise ona yardım eder.Hayal kurmak bir anlamda zihnin özgürlüğüdür.En önemlisi hayaller kişiye özeldir, kendimize aittir. Başkasının izinsiz girmesine izin yoktur.Herkese kapalı o gizemli iç dünyamızın en güzel halidir.Orada neler döndüğünü kimse bilmez. Pekala hayaller olmadan da yaşayabiliriz ama o zaman bizi bu hayata ne bağlar? Özellikle hayal kurmak, umut etmek insanı ayakta tutar…Bu ikisi olmadan insan yaşayamaz. Çok sevdiğim “Avlu” dizisinde şöyle bir cümle geçiyor. “Umudun varsa seni bin yıl dayandırır, umut yoksa bir günde çökersin. Umut et…” Eğer bir şeye yürekten inanırsan,umut en zor anlarınızda bile karanlığa minik bir ışık tutar.Hayaller ve umut kalpten gelir, en çok kalpten geldikleri için gerçekleşirler ya da gerçek görünürler. Söylesenize hayatın gerçeklerinden kaçarken ya da kötü bir şey olduğunda en çok bu ikiliye sarılmaz mıyız? Onları bulmak için çırpınmaz mıyız? Şimdi etrafıma bakıyorum da hayal kuran yok sanki. Ve umut insanların umutsuz dünyalarında arasında kaybolmuş gibi.. Her şeye rağmen ben hayal kurmaya ve umut etmeye devam edeceğim. Çünkü insan dediğin hayal kurar,ve henüz olmamış her şey için umut eder. Umutlu günlere…