Bazen sevdiğimiz insanların bizi darladığını ve sıktığını hissederiz. Onlara kızarız, güceniriz, sinirleniriz uzaklaşmak isteriz. Kimi zaman telefonlarını açmazsın, kimi zaman yanına görmeye gitmezsin. Ben anneannemi çok seviyordum, seviyorum. Son zamanlarında çok düşkünlemişti bana ama ben o kadar sıkıldım ki ondan. Çağırmasına rağmen gitmedim, aramalarını açmadım; hep bir bahanem vardı. Ödevim var, ders çalışmam lazım, hastayım, çok yorgunum... O gün geldi ve "Burası çok küçük ben ölünce beni buradan nasıl çıkartacaklar acaba?" dediği odadan çıkışını gördüm. Ağladım. Çok ağladım. Pişman oldum; keşke gitseydim, keşke açsaydım telefonunu, keşke bahane üretmek yerine bir kere kırmadan dökmeden yanına gitseydim diye. Ama artık çok geçti. Çünkü çok değer verdiğim küçüklüğümde bir kere bile of demeden bana bakan yemeğimi yediren oyunlar oynadığım anneannemi bir kaç saat içinde toprağa vermiştim.  (25.03.24 - 17.20) Anneannemin ölümünden 1 yıl 2 ay kadar sonra dedemin hastalandığını gördüm.  Başta her şey çok güzeldi normal bir hastalık iyileşir dedim. Kekik çayı yaptım, ıhlamur yaptım. Ne yaptıysam fayda etmedi. Sonra ambulans çağırdık hastanede yattı. Hastalığı o kadar hızlı ilerledi ki zaman gerçekten de ne çabuk geçiyor dedim. Bir zaman sonra yatalak oldu. Yürüyemiyor, tek başına yemek yiyemiyor, katı hiç yemiyordu. Altını bile o dönemde ben alıyordum. Çorbayı yedirmek bana zor geldi bir süre sonra. Tabii elimden yeyince dediği bir "Allah razı olsun" cümlesi içimi yumuşatıyordu, kıyamıyordum dedeme. Sonra iyice huysuzlaşmaya çekilmez bir hâl almaya başladı. Okullar açılınca bakamadık. Hasta bakıcılar tuttuk. Her gün aradı, beni - bizi istedi yanında. Çok zor geldi yine, yanına gitmek konuşmak istemedim. Çok kızdırdı beni çoğu zaman azarladım dedemi. Bir kaç gün sonraki gece de sabahın altısında hastaneye kaldırılmış. Entübe edildiğini duyunca çok üzüldüm. Sona yaklaştığını hissettim Tam 15 gündür yoğun bakımda, ben ve ailem ne yapacağımızı bilmiyoruz. Çok üzgünüm. Nasıl tepki vereceğimi bilmiyorum ve bu pişmanlık içimde büyüyüp gidiyor. Sevdiğiniz insanları hatta sevmediğiniz insanları ne olursa olsun arayıp sorun, yanlarına gidin. Konuşmasanız bile yanında durun çünkü varlığı bile yetiyor. Ben belki şuan söylediklerimi yine yapamayacağım. Başka pişmanlıklarım olacak. Ama yine de bu yazı bir kenarda duracak. Anneannem ve Dedem Anısına...  09.10.25 ~ Gül Rüya Cintosun ~