Adı Mejide… Her sabah güneş doğmadan önce uyanır. Sessizce annesine yardım eder, sonra çıplak ayaklarıyla köy yolunu aşarak sınıfa gelir.  Yıpranmış defterinin arasında sakladığı hayalleri var. Ne kadar kırılgan olursa olsun, bir gün hepsinin gerçekleşeceğine inanıyor. Bugün de sırasında otururken, başını eline yaslamış, sessizce düşünüyor. Gözleri derin, içinde binlerce kelime saklı. Kulağının arkasındaki kalem onun en değerli eşyası. Yazmak, onun için sadece öğrenmek değil, günün birinde sesini duyurmak için bir yol. Kolundaki altın rengindeki bileklik ise, başka bir hikâyeyi anlatıyor. Aylar önce köylerine gelen yabancı bir doktor vermiş bilekliği ona. Eline koyarken de şöyle demiş: “Bu, işlenmemiş bir altın. Sizin topraklarınızda çok var ama işlenmediğinde değeri bilinmiyor. Sen de bir altınsın Mejide. Eğer işlenirsen, yani eğitim alırsan, kendini geliştirirsen seni hiçbir şey durduramaz. Bu bilekliği elinden çıkarma. Kendine inan…” O günden sonra Mejide, o bilekliği bir umut gibi taşıdı. Yalnız kaldığında, cesaretini kaybettiğinde elini bilekliğine götürür ve doktorun sözlerini hatırlar.  Çünkü Mejide sadece bir öğrenci değil, içinden geçtiği sessizlikle savaşan bir kahraman… Belki bir gün o da doktor olacak. Belki o da başka bir genç kıza aynı bilekliği verip diyecek ki: “Sen de bir altınsın. Sadece işlenmeyi unutma…” Saye Aşkın