Gerçek sevgi, iki yarımın birbirini tamamlaması değil; iki bütünün birbirine ışık tutabilmesidir. Seni seven biri, önce sessizliğini dinlerdi.Sesinin değil, suskunluğunun anlamını çözmeye çalışırdı. Çünkü bilirdi; bazen susmak, insanın kendini savunma biçimidir. Sen konuşmadığında, kelimelerin değil bakışlarının cümlelerini okumaya çalışırdı.Dinlerdi… sadece seni değil, içindeki o kırılgan çocuğu da.        Seni seven biri, senin geçmişini merak ederdi; ama yargılamak için değil, anlamak için. Bir zamanlar kim olduğunu, kim olmaya çalıştığını, kim olamadığını duymak isterdi. Çünkü seni sevmenin yolu, yalnızca bugününü değil, dününü de kucaklamaktan geçerdi. Geçmişte açılan yaraları “unut” demezdi; o yaraların üzerine bir çiçek ekerdi.Ve o çiçeğin adını “sabır” koyardı.       Seni seven biri, acele etmezdi.Zamanın ritmine karışır, kalbinin hızına uyumlanırdı. Birlikte susarken bile huzur bulmayı bilirdi.Sana “hadi konuş” demezdi;“Ne zaman istersen anlat” derdi. Çünkü bazı duygular, sessizliğin içinde büyür.        Seni seven biri, sana sahip olmaya çalışmazdı. Seni bir yere sığdırmaya, bir tanıma hapsetmeye kalkmazdı. Seni olduğun gibi bırakırdı bazen dağınık, bazen karmaşık, bazen kırık… Ama her hâlinde insanca.Senin yanında kendi olabildiği gibi, onun yanında da kendin olurdun. İki eksik değil, iki “tam” insanın yan yana kalabilmesiydi onun sevgisi.       Seni seven biri, seni büyütürdü. Kendini küçültmeden, seni yüceltmeden;sadece yanında yürüyerek, senin içindeki ışığı hatırlatarak. Bir aynaya dönüşürdü belki  seni en çıplak hâlinle gösteren bir ayna.Ama o aynada yargı değil, şefkat olurdu. Sana “neden böyle oldun” demezdi, “nasıl hissediyorsun” derdi.       Ve evet, seni seven biri, bazen giderdi. Ama gitmek terk etmek değildir; bazen sevmek, alan bırakmaktır.Kalbini sıkmadan, ruhunu zincirlemeden… Çünkü bilirdi, sevgi sahiplik değil;iki ruhun birbirini tanıdığı, ama birbirine karışmadan var olabildiği bir dengeydi.        Seni severken kendini unutmazdı O.Sana benzemek için kendini silmez, seni sevmek için kendini kaybetmezdi. Çünkü gerçek sevgide biri diğerini değil, her ikisi de kendini bulur. Birinin diğerini tamamladığı değil, birlikte çoğaldığı bir bağ olurdu aranızda.      Seni seven biri, senin göğünde kalırdı. Yağmur gibi inerdi üzerine, ama seni ıslatmak için değil;içini temizlemek, seni yeniden doğurmak için.Kelimeleriyle değil, varlığıyla iyi gelirdi sana. Sessizce, sadece orada olurdu.       Ve bir gün, belki bir sabah, kahvenin buharına karışan sessizlikte fark ederdin,  Sevilmek, büyük sözlerle değil, küçük fark edişlerle olurmuş. Omzuna dokunan bir el, seni dinleyen bir göz, seni sustuğunda bile anlayan bir kalp… İşte o zaman anlardın,seni böyle severdi biri.Köklere değil, göğe bakan bir aşkla. Seni büyüten, seni onaran, seni sen yapan bir sevgiyle.