Hayatta en tuhaf dans, kalanlarla değil; gidenlerle olandır. Gitmek, her zaman yok olmak değildir. Bazı gidenlerin izi kalır, sesi kalır, kokusu kalır, bir cümlenin ardına saklanan gölgesi bile kalır. Gidenlerle dans etmek, işte bu görünmeyen varlıklarla aynı ritimde yürümeye çalışmaktır. Başta ağırdır bu dans…Adımların birbirine dolaşır, nefesin kesilir, kalbin öne doğru yığılır. Gidenin bıraktığı boşluk bir salonda yankılanan ilk sessizlik gibidir.Kocaman, ürkütücü ve kabul edilmesi zor. Ama zaman, insanı garip bir ustalığa zorlar. Canının acısını adım adım taşımayı, hatıraları bir müzik gibi duymayı, eksilmeyi yeniden düzenlemeyi öğretir.     Gidenlerle dans etmek; unutmadan ilerlemek, tutmadan bırakmak, kızmadan kabullenmek, ama asla kendini yarı yolda bırakmamaktır. Gidenin ardından ağladığın geceleri de, “İyi ki geçmiş” dediğin sabahları da aynı ritmin içinde taşır insan.     Bazıları gider ve içimizde bir tını bırakır; artık hiçbir şarkı aynı değildir. Onların yokluğu, varlıklarından daha öğreticidir bazen. Gidenler, bize kalmayı seçtiğimiz yerleri gösterir. Hangi duygunun bize ait olduğunu, hangisinin emanet olduğunu, nerede yorulduğumuzu ve nerede güçlendiğimizi.      Ve sonra bir gün fark edersin.Dans değişmiştir. Artık adımların acıyla değil, farkındalıkla atılıyor.Yük taşımıyor, sadece ritim tutuyorsun.Giden, hâlâ hikâyenin bir yerinde ama sen artık onun gölgesinde değilsin.       Gidenlerle dans etmek; kendine yeniden tutunmanın, kırılmış bir kalbi taşımanın ve en önemlisi yaraya rağmen zarafetle ilerlemenin sanatıdır. Belki de bu yüzden, her vedanın ardında gizli bir teşekkür vardır.  “Bana bıraktığın boşlukla kendimi yeniden kurmayı öğrettiğin için…”      Peki! Siz gidenlerden en çok kime teşekkür ettiniz?