Bazen o kadar hızlı yaşıyoruz ki, nefes almayı unutuyoruz. Evet, en temel yaşam kaynağımızı, bedenimizin bizi hayatta tutmak için otomatik olarak yaptığı bu eylemi unutuyoruz. Sadece ciğerlerimize dolan havayı değil, hayatı da içimize çekmeyi bırakıyoruz. Gün boyu peşinde koştuğumuz işler, sınavlar, sorumluluklar ve beklentiler arasında bir durup derin bir nefes almak, neredeyse bir lüks haline geldi. Oysa insan nefes aldıkça yaşar; fakat sadece hayatta kalmak için değil, gerçekten yaşamak için de derin, bilinçli nefeslere ihtiyaç duyar. Hiç fark ettiniz mi? Kaygılıyken nefeslerimiz kısalır, korktuğumuzda tutarız, ağladığımızda düzensizleşir. Mutlu olduğumuzda ise derin bir “oh” çekeriz. Yani duygularımız nefesimize yansır, nefesimiz de duygularımıza. Belki de her sabah birkaç dakika sadece nefesimize odaklansak, hayatımıza biraz daha farkındalık katabiliriz. Derin bir nefesle güne başlamak, sadece bedenimizi değil, ruhumuzu da uyandırır. Çünkü nefes, bedeni değil, yaşamın ta kendisini taşır. Bugün bir an durun. Sessiz bir köşe bulun kendinize. Gözlerinizi kapatın ve sadece nefes alın. Dışarıdan gelen tüm gürültüleri içinizdeki sessizlikle dengeleyin. Çünkü insan, nefesiyle bağlantı kurduğunda, kendine de yaklaşır. Belki aradığınız huzur, dışarıda bir yerlerde değil… İçinizde, ilk aldığınız nefeste saklıdır. Nimet Ünal Mızraklı @nisanrain