Hayat sürprizlerle doludur. Ancak bu sürprizler her zaman tebessüm getiren cinsten değildir. Kimi zaman bir hastalıkla, beklenmedik bir kayıpla ya da içimizi kemiren bir sorunla karşılaşırız. Bazen ise yüreğimizi coşturan sevinçler, aniden gelen umutlar çıkar karşımıza. Hayat böyle bir dengedir: Güneşin parladığı kadar gökyüzü de ağlar. Ama asıl mesele, bu yolculukta kimlerle karşılaştığımızdır. Hayat, yolumuza öyle insanlar çıkarır ki… Her biri görünmeyen bir öğretmene dönüşür. Kimi bize sabrı öğretir, kimi şükrü. Kimiyse, yalnızca varlığıyla şifa olur. İnsan, çoğu zaman kendi derdini en büyük sanar. Kendi yükünü, en ağır yük bilir. Kendi hastalığını, sanki dünyadaki en zor hastalık gibi yaşar. Oysa bir gün bir başkasının hikâyesine şahit olur da anlar: "Benimkisi dert bile değilmiş..." Bazen bir bakış, bazen içli bir cümle, bazen de sessiz bir gözyaşıyla yüzleşiriz gerçeklerle. O anda fark ederiz ki, aslında biz ne çok şeye sahiptik… Ve ne çok şeyi fark etmeden tüketmiştik. Bir başkasını dinlemek, yargılamadan anlamaya çalışmak, insana ayna tutar. Bu aynada sadece onların değil, kendimizin de yüzünü görürüz. Ve belki de en çok o zaman iyileşiriz. Çünkü insanın kalbinde şükür yeşermeye başladığında, dertler yavaş yavaş çekilir. Bazen yalnızca içten bir sohbet… Bazen karşılıksız bir ilgi… İnsanın içini saran bir anlayış duygusu… Tüm bunlar şifa olur. Bazen söz değil, sadece bir dinleyiş yeter. Unutmamalı ki: Evrene neyi yollarsak, bize o döner. İyilik gönderirsek iyilik buluruz. Şükrü çoğaltırsak bolluk gelir. Sevgiyi verirsek sevgiyle sarılırız. Ve her dert, yeterince sabırla ve farkındalıkla bakıldığında... Bazen bir duaya ve şifaya dönüşür. Hayatın tüm zorlukları içinde umudun, sevginin ve şükrün rehberiniz olması dileğiyle. Her yeni günün size şifa, huzur ve ışık getirmesini temenni ederim. Raziye Gökbudak