Bazen bir çiçeğin soluşunda, bazen bir çocuğun gözlerinde fark ederiz… Hayat, sevgiyle anlam bulur. Sevgi olmadan renkler solar, sesler susar, insan kendi kalbine bile yabancılaşır. Sevgi; doğanın dilidir, bir annenin nefesidir, bir çocuğun gülüşü, bir yaşlının duasıdır. Sevgi; yaşamanın özü, insan kalabilmenin gücüdür. Ve onsuz geçen bir ömür, ne kadar dolu görünse de içten içe eksiktir… yarımdır. İşte bu dizeler, insanın yüreğinden taşan o saf sevgiyi ve sevmeden yaşanamayacağını hatırlatıyor bize.. Sevgi Yürekten nedensiz doğandır sevgi, Ekmek gibi, su gibi, candır belki. Sevgiyle çiçek açar her renkli, Olmazsa kurur, solup gider ki. Doğayı sevmezsen, eksilir bahar, Yeşilin büyüsü sana uzak kalır. Denizin mavisi gözden silinir, Geçip gidersin, ruhun daralır. Hayvanı sevmezsen susar kuşların, Şifa dolu sesi kaybolur yarın. Köpeğin sadakati anlaşılmaz, Neşeyi duymazsın, kedinin içindeki. Çocuğu sevmezsen susturursun içini, Masumiyetin dokunmaz yüreğine. Geleceğe dair silinir umudun, Bir gülüşle bile güzelleşmez dünya seninle. Kadını sevmezsen, eksik yaşarsın, Bir yarın ötesini hiç anlayamazsın. Düzenin özüdür, hayatın kendisi, Sevdiğinde bilirsin kıymetini. Aileni sevmezsen düşer bir yan, Emeği görmezsin, hep yarım kalır can. Eksik kalır sıcak, içten bir sevdan, Gerçek seni yitirir sin o zaman. Kendini sevmezsen silinir iz, Kim olduğunu bulamazsın giz. İçinde hep bir onay ararsın, Ne başarı, ne sevgi, yetmez ki biz. Sevgi; emektir, fedadır bazen, Değerdir içten, yürekten gelen. Zamanı ayırmak değil, yaratmaktır, Hatırlamaktır sevdiğini özden. Ekmek gibi, su gibi, hava gibi, Eksikliği yakar insanın içini. Sevin, sevilin, geç kalmadan, Sevgiyle dolsun ömrünüzün her anı.